Για την
Νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας η απάντηση της Ελλάδας πρέπει να είναι η
Νέο-βυζαντινή εξωτερική πολιτική.
Η Τουρκία θέτει αξιώσεις σε Αιγαίο, Θράκη και
Κύπρο. Στο Αιγαίο με τις γκρίζες ζώνες, στη Θράκη επιδιώκει να μετατρέψει την
μουσουλμανική μειονότητα σε τουρκική και στην Κύπρο με τις βάσεις που έχει στο
νησί. Τώρα ζητά όχι κομμάτι από την ΑΟΖ μας, αλλά την μερίδα του
λέοντος(συμφωνία Σαζάρ-Ερντογάν). Όμως εκτός αυτού μας έχει κυκλώσει από
παντού. Στην Αλβανία διαθέτει στρατιωτική βάση (Αυλώνα). Με τα Σκόπια έχει
συνάψει συμφωνία φιλίας και συμμαχίας και σε στρατιωτικά θέματα... Επίσης τη
σύμμαχό μας Αίγυπτο την απειλεί στα νώτα της με τη βάση που έχει στη Σομαλία.
Τέλος έχει βάση και στο Κατάρ για να ενισχύσει τη θέση της στον ισλαμικό κόσμο
εναντίον της Σαουδικής Αραβίας.
Συνεπώς η απάντηση της Ελλάδας δεν πρέπει να
γίνεται μέσα από δηλώσεις και διαβήματα. Η Τουρκία καταλαβαίνει μόνο από την
ισχύ των όπλων και των συμμαχιών. Γι' αυτό πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι ως
λαός, γιατί αν θέλουμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία που απολαμβάνουμε τώρα,
δεν πρέπει να αφήσουμε την Τουρκία να αλωνίζει, ούτε να πέφτουμε στην λούμπα
ότι αν κινηθούμε εκτός των συνόρων μας είμαστε ιμπεριαλιστές. Ιμπεριαλισμός
σημαίνει κατάληψη ξένων εδαφών και εκμετάλλευση ξένων λαών προς όφελος μας.
Εμείς θέλουμε απλά να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας και όχι να κατακτήσουμε
κανέναν ή να του αποσπάσουμε τους πλουτοπαραγωγικούς του πόρους.
Ως πρώτο βήμα στις στρατηγικές κινήσεις της
Τουρκίας στα νώτα μας πρώτον στηρίζεις έμπρακτα την μειονότητα των
Βορειοηπειρωτών και δημιουργείς ισχυρή ναυτική βάση στην Κέρκυρα ή στη
Θεσπρωτία. Έπειτα ακυρώνεις τη συμφωνία των Πρεσπών ( νομικά ούτως ή άλλως
είναι άκυρη, πρώτον το δημοψήφισμα των Σκοπίων έδειξε ότι ο λαός της χώρας
είναι κατά της συμφωνίας, δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα ως τα τέλη του έτους που
έπρεπε κλπ...). Στις διεκδικήσεις της στη Θράκη καταρχάς κλείνεις το προξενείο
της Κομοτηνής από το οποίο ξεκινούν όλες οι προπαγανδιστικές της προσπάθειες.
Στο Αιγαίο βγάζεις τον στόλο με εντολή να είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Μάλιστα σε περίπτωση που η Τουρκία προσπαθήσει να καταλάβει κάποιο ελληνικό
νησί, να πράξουμε κάτι ανάλογο και εμείς πχ να κυριεύσουμε την Ίμβρο ή την
Τένεδο, ώστε αν λήξει ως θερμό επεισόδιο να έχουμε αντίστοιχο χαρτί να
χρησιμοποιήσουμε και εμείς.
Στη συνέχεια πρέπει και εμείς να φτιάξουμε
αντίστοιχες βάσεις στα νώτα της Τουρκίας. Οι χώρες που θα μπορούσαν να
συναινέσουν είναι η Γεωργία και η Αρμενία. Με τον τρόπο αυτό μάλιστα είσαι και
κοντά στους Κούρδους, τους οποίους μπορείς να ενισχύεις κατά της Τουρκίας.
Τέλος ως απάντηση στις θέσεις των Τούρκων για
γαλάζιες πατρίδες πιστεύω ότι καλό θα ήταν να πράξουμε κάτι τολμηρό με το
Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τολμηρό μεν, αλλά δοκιμασμένο ξανά δε. Αυτό που
προτείνω είναι η μεταφορά του Πατριαρχείου στην Αθήνα και την
"αναγόρευσή" του ως Πατριαρχείο εν εξορία, όπως ακριβώς έγινε από το
1204-1261. Τότε υπενθυμίζαμε στους Λατίνους ότι δεν θα ξεχάσουμε τα κλεμμένα,
τώρα θα το υπενθυμίζουμε στους Τούρκους. Επίσης με τον τρόπο αυτό θα σταματήσει
το Πατριαρχείο να δέχεται τις πιέσεις της εκάστοτε τουρκικής εξουσίας.
Βέβαια για να κάνεις τα παραπάνω χρειάζεται
πρώτα να αποδεχτείς ότι δεν είσαι μόνο συνέχεια του αρχαίου ελληνικού
πολιτισμού, αλλά και του Βυζαντινού. Εμείς έχουμε ξεχάσει εδώ και χρόνια τη
Βυζαντινή μας ταυτότητα. Ίσως την θάψαμε το 1922 μαζί με την Μικρά Ασία, από
την οποία αντί να διδαχθούμε, εμείς λησμονήσαμε. Λησμονήσαμε τα αμελε
ταμπουρού, τις εθνοκαθάρσεις κλπ των Τούρκων πολύ πριν πατήσει το πόδι του ο
ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία. Έπρεπε να ψάξουμε γιατί χάσαμε και όχι να
λέμε ότι πήγαμε στη Μικρά Ασία ως ιμπεριαλιστές. Η Μικρά Ασία δεν ήταν Τουρκική
ως τότε, αλλά είχε ξεκινήσει να γίνεται... Οι πρώτες εθνοκαθάρσεις είχαν
ξεκινήσει από το 1908, λίγο μετά την άνοδο των Νεοτούρκων... 1909-1919 με
συντηρητικές εκτιμήσεις δολοφονήθηκαν πάνω από 3.000.000 Έλληνες, Αρμένιοι,
Ασσύριοι.... Κάποτε οι μύθοι του γιατί πήγαμε στη Μικρά Ασία πρέπει να
σταματήσουν, όπως και η σημερινή δειλία που μας χαρακτηρίζει. Η ραθυμία και η
δειλία είναι χαρακτηριστικά της δουλείας.
